‘Maar goed dat je een been mist’

De bel gaat. Eén van de bewoners heeft hulp nodig. Het is een man van 86 jaar. Twee jaar geleden is zijn rechter onderbeen afgezet, sindsdien zit hij in een elektrische rolstoel. Zijn eigen is kapot en dus heeft hij een tijdelijk exemplaar, maar daar zit hij niet lekker in. En dus belt hij om in een luie stoel geholpen te worden. Dan kan hij tenminste even lekker zitten.

Ik heb altijd goed contact met hem en samen lachen we heel wat af. We ‘stangen’ elkaar op een leuke manier. Als ik binnenkom begint hij te zingen. ‘Hey Debby, ik ben blij dat ik je zie, kom nou toch een keer want mijn billen doen zo’n zeer.’ Zijn ogen twinkelen ondeugend. Ik kom niet meer bij van het lachen. Ik help hem gelijk in de luie stoel.

Samen met zijn vrouw kletsten we nog even. Ze vertellen hoe ze elkaar hebben leren kennen in de kerk. Zij zat achter hem en hij draaide zich steeds om om naar haar te kijken. Na de dienst raakten ze aan de praat en van het één kwam het ander. Na tien jaar verkering gingen ze trouwen en samenwonen. Tot die tijd bleven ze van elkaar af, vertelt hij trots. Want dat moest vroeger. Wat een verschil met tegenwoordig. Nu gaan mensen eerst samenwonen. En trouwen, dat wordt niet altijd meer gedaan. Als ik wegga, spreek ik met hem af dat hij zijn lied wat langer maakt. Ik ben heel benieuwd wat hij ervan maakt.

De volgende ochtend kom ik hem verzorgen. Hij vertelt dat de pedicure is geweest. ‘Heb je dan wel maar de helft van het bedrag betaald?’, vraag ik met een knipoog. Hij ziet de humor er wel van in. Een man met zelfspot. Zelf maakt hij er ook regelmatig grapjes over. En omdat ik hem inmiddels goed ken, weet ik dat ik dit soms ook mag doen. Net zoals de keer dat de tillift erg kraakte. Hij vertelt dat dit komt door zijn gewicht. ‘Maar goed dat je dan een been mist, anders was je nog zwaarder geweest’, antwoord ik. Hij lacht dan zelf het hardst.

Als ik hem op het toilet help, vertelt hij dat hij het liedje voor mij had afgemaakt en begint verder te zingen: ‘Hey Debby, ik ben blij dat ik je zie. Je wast me toch zo goed en mijn kontje is zo schoon.’

Ik geniet van zijn humor en het feit dat we samen zo kunnen lachen. Het leven is voor hem niet makkelijk, maar op deze manier maakt hij er wat van. Maken wij er wat van, en we schrijven samen verder aan ons levenslied.