Onafscheidelijk, ook met batterijen

Als we mevrouw naar het toilet hielpen, ging Roosje mee. En als wij haar ’s avonds met de lift in bed stopten, moesten we goed uitkijken waar Roosje liep. Ze volgde mevrouw altijd en overal. Waar mevrouw was, was Roosje. En waar Roosje was, was mevrouw. De bewoonster en haar hondje waren onafscheidelijk.

Toen ze vier jaar geleden bij ons kwam, stond het vast: haar geliefde hondje moest mee. Volgens de regels mag dat, zolang iemand zelf – of een mantelzorger – voor het huisdier kan zorgen. In het begin lukte dat haar prima en liet ze Roosje uit in haar elektrische rolstoel.

Na een tijdje ging mevrouw achteruit, zowel lichamelijk als geestelijk. Ze kreeg dementie. Ook Roosje werd oud en ziek. Al snel gaf de dierenarts aan dat ze haar maar beter kon laten inslapen. Wat was het verdriet om Roosjes gemis groot. “Ze was zo lief”, zei onze bewoonster steeds. Ze wilde graag een nieuwe hond, omdat ze zo alleen was. Mijn collega’s en ik, maar ook haar dochters, raadden haar dat af. Ze kon ondertussen niet zelf meer voor een huisdier zorgen. Al zag ze zelf het probleem niet.

Op een dag stond er een robothond in de kamer. De familie had bedacht dat dit de oplossing zou zijn voor hun moeder. Een hond die lekker zacht aanvoelde en reageerde op beweging en aanraking. En het ding blafte nog ook. Mevrouw was dolgelukkig met haar nieuwe Roosje. Ze praatte ertegen alsof ze echt was, ook al wist ze wel beter. ‘s Avonds voordat ze naar bed ging stopte ze haar in met een vaatdoek. En als ze ’s ochtends wakker werd en door ons uit bed was geholpen, reed ze met haar rolstoel meteen naar Roosje. “Goedemorgen Roosje, hoe is het?” De twee waren onafscheidelijk.

Hoe verder mevrouw in haar dementie kwam, hoe meer ze Roosje als een echte hond behandelde. Ze had een zelfgebreide sjaal om Roosje heengeslagen. “Roosje is lief, hè?” en “Mijn vriendinnetje”, zei ze steeds. De robothond gaf haar rust en een gevoel van genegenheid. Dat was prachtig om te zien.

Tijdens haar laatste dagen stond Roosje standaard op het voeteneinde van haar bed. En na haar overlijden stond de robot op de kist, ook tijdens de uitvaart. Maar dit keer zonder te blaffen. De familie had haar uitgezet. Toch waren ze nog even onafscheidelijk als daarvoor.