IC-verpleegkundige Rowan: 'Ik heb nog nooit zoveel saamhorigheid gevoeld'

Het coronavirus heeft het leven van IC-verpleegkundige Rowan Marijnissen flink overhoop gegooid. Een paar weken geleden was ze, naast haar werk op de intensive care van het Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis (ETZ) in Tilburg, nog druk met haar taken als praktijkopleider en met de organisatie van het jaarcongres van de afdeling V&VN Intensive Care waar ze voorzitter van is. Nu is alles anders. Rowan: “Ik heb alles uit mijn handen laten vallen en sta nu vrijwel de hele tijd aan het bed. En dat voelt goed.”

In het ETZ is een enorme toestroom van patiënten, vertelt Rowan. Inmiddels liggen er op de IC zestien positief geteste patiënten. Dit is exclusief de patiënten die ook in isolatie liggen, maar die nog in afwachting zijn van de kweekuitslag. Rowan: “We hebben de oude IC heropend, die jaren dicht was. Daar heb je per dag minstens achttien verpleegkundige diensten voor nodig. Die waren binnen no time gevuld.” De onderlinge saamhorigheid is groot: “We hebben nog nooit zoveel met elkaar gepraat als nu. Over hoe het gaat. Over onze angsten. Over wat we voor patiënten en hun naasten kunnen doen. Iedereen denkt mee. Iedereen is positief. We hebben nog nooit zoveel kennis met elkaar gedeeld als nu. Oud-collega’s springen bij, studenten laten alles uit hun handen vallen en komen helpen. Dat is geweldig.”

Snelle achteruitgang
Het valt Rowan op hoe hard patiënten met het coronavirus achteruit kunnen gaan. “Het ene moment sta je te praten met een hele vitale man. Een uur later breng je hem onder narcose en sluit je hem aan op de beademing. Liggend op zijn buik. Zo snel kan het gaan. Zo hard kunnen de longen achteruitgaan.”

Per patiënt een dagboek
Patiënten mogen maar één bezoeker per dag ontvangen. Voor patiënten in de terminale fase wordt er een uitzondering gemaakt. Het verdriet van de naasten van patiënten is groot. Rowan: “We zijn met de collega’s gaan kijken wat we voor familieleden kunnen betekenen. Hoe we hen kunnen helpen met hun verdriet. Wat we nu doen is dat we iedere dienst minimaal één minuut pakken om per patiënt een dagboekje bij te houden. We merken dat dit nabestaanden en familieleden helpt bij de verwerking van hun leed. Ze voelen zich dan meer betrokken, ook al kunnen ze niet fysiek bij hun geliefden zijn.”

Stapels kaartjes
De werkdruk is groot. De stroom aan nieuwe patiënten houdt aan. Maar de blijken van waardering en solidariteit ook, vertelt Rowan: “We krijgen kaartjes van collega’s uit andere ziekenhuizen, van Utrecht tot Leiden. We krijgen kaartjes van schoolklassen uit Uithoorn en laatst een kaartje van een kindje van drie jaar. Dat waarderen we enorm.”

Risico's
Het werken met coronapatiënten brengt grote risico’s met zich mee. Toch is Rowan niet bang: “Niet voor mezelf, wel voor mijn omgeving. Moet ik twee weken ergens anders gaan logeren, vroeg mijn man laatst. We moesten er allebei om lachen, maar het risico is er natuurlijk altijd.”