Krissie blogt: Thuis zijn, niet voor iedereen vanzelfsprekend

Als verpleegkundig specialist ggz Krissie na een drukke dag thuiskomt, stoort ze zich aan alles wat er nog gedaan moet worden. De keuken moet schoon, de vloer gedweild, haar kinderen hebben aandacht nodig. Een gedachte die compleet in perspectief wordt gezet als ze diezelfde week meegaat met een patiënt die voor het eerst sinds lange tijd weer even naar zijn eigen huis mag. “Samen weer thuis kunnen wonen is zijn grootste droom.”

Mijn agenda zit vol deze week. Eén van de redenen is een huisbezoek. Voor het eerst sinds ruim een jaar mag Johan* weer een paar uur naar huis toe en ik ga met hem mee. Voordat hij in detentie terechtkwam, ging het heel slecht met Johan. Hij was gestrest, in de war en slapen lukte nog maar nauwelijks. Zijn wereld werd een plek waar angst regeerde en niemand meer te vertrouwen was. Met loeiende sirenes en een hoop bombarie werd hij thuis weggehaald. Zijn vrouw en de buren bleven geschokt achter terwijl flikkerende blauwrode lichten langzaam om de hoek verdwenen. 

Op woensdagmiddag arriveren Johan en ik na klein uur rijden in de straat waar hij woont. Hij weet niet hoe snel hij moet uitstappen als we schuin tegenover zijn huis een parkeerplek gevonden hebben. Hij trekt een sprintje naar zijn voordeur. Eenmaal binnen grijnst hij onafgebroken van oor tot oor. Trots laat hij me zijn hele woning zien. De woonkamer, de slaapkamer, de badkamer, de keuken. Zíjn plek. Ook zijn vrouw straalt en de hond kwispelt zo hard dat ik vrees dat zijn staart eraf zal vliegen. Hun vreugde is bijna voelbaar. 

Terwijl we met een kop koffie aan de eettafel zitten, bespreken we hoe het voor hen beiden is; Johan weer thuis. Er is tenslotte het één en ander aan voorafgegaan. Agressie, arrestatie, de penitentiaire inrichting en daarna een opname op onze forensisch psychiatrische afdeling; het is allemaal niet niks. Samen nemen we alle gebeurtenissen en de impact ervan door. Toch blijft de blijdschap overheersen: het gaat steeds beter met Johan en er kan weer gekeken worden naar de toekomst. Samen weer thuis kunnen wonen, dat is zijn ultieme droom. 

De tijd vliegt voorbij. De terugweg naar de afdeling is zwaar voor Johan. Als ik na mijn dienst naar mijn auto loop, hoor ik hem roepen. “Tot morgen Krissie!” Zwaaiend staat Johan achter het metershoge hekwerk. Het duurt nog een poos voordat hij definitief naar huis terug kan.

Eenmaal thuis nestel ik me op m’n hoekbank. Tevreden kijk ik om me heen. De keuken is nog steeds een chaos, de vloer is vies en de kinderen dartelen onstuimig om me heen, maar dit is mijn thuis. En hier mag ik elke dag weer zijn.

* Omwille van privacy is er gekozen voor een fictieve naam