Mijn werk kán anders en is minder saai dan vroeger

Het moet anders. Dat hoor ik in elke bijeenkomst met zorgprofessionals die ik de laatste tijd bezoek. Maar is dat ook echt zo? ‘Moeten’ klinkt zo negatief. Ik zeg liever dat het anders kán. En dat meen ik.

Waarom wordt eigenlijk zo vaak het woord ‘moeten’ gebruikt? Omdat wordt gedacht dat het niet anders kan? Of omdat er afhankelijkheid wordt verondersteld van beleidsmakers, bestuurders en zorgverzekeraars?

Ik praat al jaren niet meer over anders ‘moeten’ werken, maar over anders ‘kunnen’ werken. Vanuit de drijfveer om het juiste te doen voor onze cliënten, niet omdat het moet. Want de cliëntenpopulatie is aan het veranderen. Ik hoor steeds vaker dat mensen het helemaal niet fijn vinden om afhankelijk te zijn van zorg. Er is niets mooier dan samen te kijken met de cliënt te kijken hoe we voor die zelfredzaamheid kunnen zorgen en wat de cliënt daarvoor nodig heeft.

Dat maakt het werk in de ouderenzorg veel uitdagender. Waar we jaren geleden nog werkten met standaard procedures kunnen we nu met elke individuele cliënt kijken wat het best passend is. Heerlijk vind ik dat! Eerst dat luisterend oor bieden aan de cliënt en dan mijn expertise gebruiken om de juiste zorg in te zetten. Tijdens zo’n gesprek bruis ik vaak al van de ideeën en ben ik eigenlijk niet meer bezig met wat wij als team wijkverpleging kunnen bieden. Maar vooral: wat kan de cliënt zelf nog of zelf leren? Hoe kunnen we hem daarbij ondersteunen? Wat is er mogelijk met een hulpmiddel?

Dus: ja, ik werk anders dan vroeger. Ik kom bij cliënten bij wie het lijkt alsof ik geen zorg lever. Dat doe ik wel, maar op een andere, preventieve manier. Ik heb mensen graag vroegtijdig in beeld zodat ik een vertrouwensband kan opbouwen en ze kan leren kennen, zodat we kunnen bespreken wat belangrijk voor hen is. Mensen met beginnende dementie zijn bijvoorbeeld nog leerbaar en kunnen vaak geholpen worden met zorg op afstand. Denk aan een automatische medicijndispenser, die mensen eraan herinnert om medicijnen op tijd te nemen. Dat kost ons relatief weinig tijd, we kunnen meer cliënten helpen en we kennen hen beter op het moment dat er wel zorg nodig is.

Ik werk nu zo’n twee jaar ‘anders’ en binnen onze organisatie gebeurt dit in steeds meer teams. Waar huisartsen eerst sceptisch waren, zien ze er nu de meerwaarde van in. Ik ben de problemen nu voor óf ik zie ze op tijd aankomen. Mijn collega’s en ik praten niet meer alleen over preventie, maar we doen er ook daadwerkelijk iets mee.

Deze andere manier van werken voelt niet als moeten, maar geeft mij het gevoel dat ik meer van betekenis ben voor de cliënten en dat ik een betere kwaliteit van zorg lever.