Eindelijk een plekje vrij, maar wat nu?

Sinds het overlijden van uw partner wist u het zeker. U wilde verhuizen naar een aanleunwoning. Het verbaasde u zelf. Natuurlijk, net als voor de meeste mensen was het eerder vanzelfsprekend: samen oud worden en overlijden in uw eigen woning. Maar toen... u was degene die alleen achterbleef.

Uw lichaam wilde niet meer. Thuis kon u steeds minder goed uit de voeten, afstanden in het dorp leken almaar groter te worden. Erop uitgaan kostte meer energie. Drempels om anderen te ontmoeten, deel te nemen aan het sociale leven, werden hoger. Een aanleunwoning met alle voorzieningen bij de hand, dát moest het worden.

Vanaf het moment dat u de knoop doorhakte, was u voor uw gevoel klaar voor de verhuizing en klaar met wonen in uw eigen huis. Het voelde niet langer als thuis. Thuis; een plek om uzelf veilig en geborgen te voelen.

Wachten op een plekje

Het lange wachten begon. Niemand kon vertellen wanneer het zover zou zijn. Degene met de hoogste urgentie ging voor. Zou u nog wat hebben aan de verhuizing als er eindelijk een woning vrij zou zijn? Zou u dan nog gebruik kunnen maken van alle voorzieningen? Of zou uw situatie dan zo urgent zijn, dat uw gezondheid zoveel ingeleverd had, dat verhuizen eigenlijk geen zin meer zou hebben? Vragen die met de maand meer overspoelden. 

En dan ineens... het langverwachte plekje is vrij. U hoeft er alleen nog maar 'ja' tegen te zeggen. Het overvalt u. Het verhuizen. Waar laat u uw spullen? Wie pakt in? Hoe moet dat met de was? Moet u een andere huisarts zoeken? Maar ook: u moet afscheid nemen van ons, uw wijkverpleegkundig team. U belt. Als een waterval stort u alle beren op de weg over mij uit. Wat moet u doen?

Eén voor één nemen we de punten door. Wat zou u willen? Zou dat kunnen? U kijkt terug op de jaren dat wij elkaar kennen. Als wijkverpleegkundig team kwamen wij op één van de zwaarste momenten in uw leven. U schonk ons uw vertrouwen en maakte ons deelgenoot van angsten en verdriet, maar ook van wat belangrijk voor u was en is. U liet ons uw veerkracht zien.

Eens te meer realiseer ik mij hoe bijzonder het is zo dichtbij te mogen komen. Langzaam maar zeker krijgt u grip op uw gedachten. De twijfel verdwijnt. Opgelucht beëindigt u het gesprek.