Pauline blogt: Werken in het coronateam

Zaterdagochtend, de start en de briefing van het coronateam. Twaalf verpleegkundigen uit verschillende teams gaan de wijkverpleegkundige zorg aan cliënten met (verdenking van) COVID-19 verlenen. Ons team zal snel groeien met medewerkers van verschillende organisaties in de regio. Een prachtig samenwerkingsverband. 

Enkele uren na de briefing word ik gebeld. De aanmeldingen stromen binnen. Er is nu al een extra route nodig in de avond. Vanuit onze uitvalsbasis maak ik de beschikbare auto gereed. Vuilniszakken over de stoelen, folie over mijn laptop en telefoon. Gekleed in beschermende kleding vertrek ik. Later die avond zal ik een chauffeur meekrijgen.

Over de eerste cliënt is net pas gebeld. Hij had nog geen zorg, ineens is hij erg ziek geworden. Hij zal waarschijnlijk dezelfde dag overlijden. Bij zorg rondom overlijden ken ik de cliënt meestal al. Samen met de cliënt en familie stem ik dan af wat belangrijk voor hen is. Ik bouw een band op en kan de cliënt en zijn familie ondersteunen in het proces. Nu stap ik op een afschuwelijk moment, onder de meest afschuwelijke omstandigheden bij deze familie binnen. Er zal niet veel tijd zijn om die band op te bouwen. Degene die de deur opent, zal alleen mijn ogen kunnen zien. Hoe is dit voor hen?

Na de eerste cliënt op naar de volgende. Mijn mondmasker en bril kan ik nu niet meer afzetten. Onderweg: mensen houden in of komen naast me rijden, kijken me met wisselende reactie aan. 

Op het volgende adres doet een zichtbaar zieke vrouw open. Zij en haar zus kunnen het niet meer aan. Gister is hun moeder met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Er was paniek, ze heeft COVID-19 en was ontzettend benauwd. Nu delen ze de zorg voor hun vader. Hij is ook besmet, net als zijzelf. Zij zijn nog erg ziek en moe. Vader ligt in bed en probeert eruit te klimmen. Hij ziet en hoort dingen die er niet zijn. Hij is erg benauwd, zijn dochters zijn wanhopig. Ze kunnen de zorg voor hun vader nu niet aan. Ze kunnen hem niet steunen nu hij zo onrustig is en een gevaar vormt voor zichzelf. Ze weten niet of ze hun moeder nog zullen zien. In overleg met de dochters bel ik de huisarts en stuur aan op een crisisopname. 

Door naar de volgende. Adres na adres, vol persoonlijk leed. Vol bezorgde, overbelaste families. Families die ontzettend snel afscheid moeten nemen van hun naaste. Die alleen mijn ogen zien en me toch in vertrouwen nemen. De zorg uit handen durven geven en durven vertrouwen op de deskundigheid van ons team. Gelukkig ook mensen die opknappen en na 72 uur geen klachten terug kunnen naar hun eigen vertrouwde wijkverpleegkundig team.

Aan het einde van de avond gaat de telefoon. Een van de dochters van de tweede cliënt, hun vader is zojuist opgehaald door de ambulance. Ondanks alles zijn ze opgelucht. Voor nu valt een last van hun schouders, maar ze zijn er nog niet. Beide ouders opgenomen, onzekerheid en niet weten of en wanneer ze hen zullen zien.

Mijn collega kreeg de vraag wat het verschil is tussen werken in een coronateam ten opzichte van werken in een regulier team. Collega’s uit verschillende teams die ineens één team zijn, de energie, het onderling vertrouwen, samen voor hetzelfde doel. De hectiek en het schakelen, maar ook de voortdurende mentale druk. Het verdriet, getraumatiseerde en angstige families, onmacht. Dat alles vrijwel aan één stuk door.