V&VN vindt RVS-oproep om vijftig procent minder te registreren in de zorg absoluut noodzakelijk

“De doelstelling van de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving om te komen tot vijftig procent minder registratielast in de zorg is ambitieus, maar die ambitie is absoluut noodzakelijk.” Dat stelt V&VN-voorzitter Bianca Buurman in een reactie op het RVS-rapport met de titel Is dit wel verantwoord? Dit is vandaag aangeboden aan demissionair minister van Langdurige Zorg, Conny Helder.

Bianca Buurman vervolgt: “Zorgprofessionals besteden hun tijd vele malen liever aan direct patiëntencontact dan aan onzinnige registraties. Wat V&VN betreft, is de informatie die nodig is om goede zorg te leveren, informatie die zinnig is. Alles wat daar niet toe dient, moeten we schrappen. Maar soepel lopen trajecten als ‘Ontregel de zorg’ niet. We praten al anderhalf jaar of een handtekening nodig is op een zorgplan in de wijkverpleging. Het kost veel extra tijd, maar de zorgverzekeraar staat erop dat deze nodig is.”

De RVS legt volgens Bianca Buurman met het rapport de vinger op de zere plek in de huidige wijze van verantwoording. “Deze is namelijk gebaseerd op wantrouwen terwijl we naar een systeem moeten dat vanuit vertrouwen is opgebouwd. Dat wantrouwen heeft geleid tot complexe regelgeving en extra verantwoorden. Dát aanpakken is de kern, maar is verre van eenvoudig. Het zou wat V&VN betreft, wel het startpunt moeten zijn en het is daarmee ook een breder politiek vraagstuk.”

Zeggenschap
V&VN is het ermee eens dat de beweging die de RVS schetst, moet gaan over het vergroten van de zeggenschap van professionals. “Bijvoorbeeld om alleen nog informatie te verzamelen die nodig is voor goede zorg van patiënten of cliënten”, zegt Bianca Buurman. “En dat we data gebruiken om van te leren. Die informatie zit in de systemen, maar wordt nu vooral teruggekoppeld aan het management of ze worden helemaal niet gebruikt, terwijl dit eigenlijk terecht zou moeten komen bij de zorgverleners op de werkvloer.”

“Als we deze beweging naar meer vertrouwen inzetten, zal dat gepaard moeten gaan met aandacht voor de ethiek en omgaan met risico's. Als voorbeeld kunnen we kijken naar valpreventie in het verpleeghuis, waarover de instellingen aan de IGJ verantwoording moeten afleggen. Het meest veilig is om mensen niet meer te laten lopen, maar uiteindelijk beperkt het bewegingsvrijheid en daarmee kwaliteit van leven. Het risico is dat bewoners dan vallen, maar accepteer je dat? Als je anders omgaat met bewegingsvrijheid, vraagt het om dat heel duidelijk met familie te communiceren. Maar ook met de verzorgenden en verpleegkundigen te bespreken wat het goede is. Doe je dat niet, dan ontstaat er morele stress en een gevoel van tekortschieten. En  wat als er wel een fout wordt gemaakt, hoe ga je daar dan mee om? Het tuchtrecht moet ook op aantal plekken worden vernieuwd, zodat je je als zorgverlener beschermd voelt.”

Bianca Buurman tot slot: “Onze vraag is wel: gaat een regeringscommissaris helpen? We hebben al zoveel programma's gehad om regeldruk te verminderen dat we hier twijfels over hebben. Het start met een cultuurverandering waarbij vertrouwen en risico-acceptatie de basis vormen, iets waar we ook voor pleiten in ons Verkiezingsmanifest. De basis daarvoor moet worden gelegd in een nieuw kabinet. Wat V&VN betreft, leggen we in het volgend bestuurlijk IZA overleg alvast de vraag neer hoe we de ambitie van vijftig procent minder administratieve lasten kunnen realiseren. Vanuit V&VN zullen we er in ieder geval voor zorgen dat we bij het ontwikkelen van kwaliteitsstandaarden geen verplichtende indicatoren formuleren.”