'Corona zit nog dagelijks in mijn hoofd’ (deel 4)

Verpleegkundige in de wijk Talitha (38) blijft na de coronajaren last houden van een schuldgevoel. Heeft ze in die periode mogelijk kwetsbare ouderen besmet en zijn sommigen van hen door haar overleden? Ze zoekt steun bij een coach en besluit haar ervaringen op te schrijven en te delen. Lees haar verhaal in zeven gastblogs, dat begint in de eerste maanden van 2020. In deel 4 ziet Talitha haar oudere cliënten enorm vereenzamen. 'Die eenzaamheid vond ik enorm heftig om te zien.'

Daar zaten we dan met z’n allen thuis: vier collega’s uit één team die niet mochten werken omdat we waren besmet met het coronavirus. Zelf was ik alleen maar licht verkouden. Mijn man mocht ook niet werken, want ik zou hem en de meiden kunnen besmetten. En in die tijd konden alleen zorgpersoneel en leerkrachten worden getest. Niet naar buiten dus om te wandelen of te spelen. Dat kon alleen in de tuin. En we mochten er ook niet uit voor een boodschapje. 

Na tien dagen mocht ik weer uit quarantaine, maar mijn man en twee dochters en moesten voor de zekerheid nog tien dagen in quarantaine blijven. Dus waren zij alles bij elkaar drie weken binnen. Daarover heb ik me enorm schuldig gevoeld. We hebben het echt wel leuk en gezellig gemaakt, maar dat neemt niet weg dat je ook een heleboel niet mag en kan. 

Ik heb me ook enorm schuldig gevoeld over het feit dat ik met minimale klachten niet kon werken, me niet nuttig kon maken. Terwijl ik wist hoe hard mijn collega’s in de wijk aan het werk waren met vier man personeel minder. Wel heb ik toen wat thuiswerk kunnen doen, zoals de planning en het rooster.

Nu ik dit zo schrijf, kan ik niets anders denken dan: had ik maar eerder geweten dat we een cliënt hadden verzorgd die positief was. Wanneer ik tussen mijn bezoeken aan cliënten onderweg was, dacht ik wel vaak: heb ik mijn handen goed schoongemaakt? Ik hoest, zou het kunnen dat... Soms dacht ik ook: kon je maar voelen door een pijnprikkel of zoiets dat je was besmet met het coronavirus. Helaas was dat niet zo. Je kon een aantal dagen positief rondlopen zonder het te weten, en dus in die dagen anderen besmetten…

'Mijn aanwezigheid deed hem goed'

In de dagen voordat ik zelf positief bleek te zijn, had ik bij een echtpaar thuis een kopje thee meegedronken. Meneer was ziek van de chemobehandelingen die hij in die periode onderging. Zijn kinderen waren veel in huis en ik had zowel met het echtpaar als de kinderen een fijne klik. Meneer was verzwakt en moe van de chemo, en ik merkte dat mijn aanwezigheid hem goed deed. Dus toen hun dochter me op een dag een kop thee aanbood, kwamen we met z’n vieren aan tafel te zitten. Ieder aan één zijde van de tafel om voldoende afstand te houden. Alleen als ik wilde drinken deed ik mijn mondkapje af.

Natuurlijk waren er vanuit mijn werkgever richtlijnen. Zo mochten we vanwege de kans op besmetting geen koffie of thee bij cliënten meedrinken. Maar mijn collega’s en ik zagen de oudere cliënten enorm vereenzamen. Velen kregen geen bezoek meer, of minimaal. En de cliënten ontvingen ons ook nog eens vele malen korter en soms minder in huis. Kreeg iemand eerst drie keer in de week hulp bij het douchen, dan werd dat één tot twee keer. Ook de controlemomenten in de avond werden minder. Allemaal maatregelen om de kans op besmetting te minimaliseren, maar ook om uitval van personeel ‘voor’ te zijn en de werkdruk te verdelen.

Veel vragen

Die eenzaamheid vond ik enorm heftig om te zien. Mijn collega’s en ik hebben toen besproken hoe ieder van ons hiermee omging en geconcludeerd dat een kop thee meedrinken soms zo waardevol kon zijn voor cliënten. Dus dat wilden we blijven doen, waarbij we zouden zorgen niet te dichtbij te komen. Daarom heb ik indertijd bewust de keuze gemaakt om er even te zijn voor meneer, mevrouw en hun dochter. Ook omdat ze veel vragen hadden, over hoe het nou allemaal verder moest.  

Aan het eind van mijn quarantaineperiode hoorde ik dat dit echtpaar covid had. Hun dochter heeft zich opgeofferd door in het huis van haar zeer vermoeide ouders te verblijven om voor hen te kunnen zorgen. Ik vond dat zo mooi!

Maar zo kreeg de dochter zelf ook covid. 

Lees volgende week deel 5: Dierbare cliënten sterven aan covid.

Lees hier deel 1: Het land gaat op slot, maar Talitha moet blijven werken.
Lees hier deel 2: 'Ik voelde me dapper, maar ook angstig en onzeker.'
Lees hier deel 3: Talitha heeft lichte keelpijn na een huisbezoek aan een cliënt.